DYSPRAKSJA

Dyspraksja, nazywana również syndromem niezdarnego dziecka, jest upośledzeniem koordynacji ruchowej. Zaburzenia mogą dotyczyć chodzenia, mówienia oraz postrzegania. Według szacunków ten problem dotyczy około 6% dzieci w Polsce.

DYSPRAKSJA – OBJAWY

Jednym z objawów dyspraksji jest zaburzenie równowagi. Sześcioletnie dziecko z takim zaburzeniem ma problemy ze skakaniem na jednej nodze lub z rzutem i chwytaniem piłki. Problemem jest także posługiwanie się prostymi przedmiotami, np. kredkami, ołówkiem. Dyspraksja sprawia, że dzieci mają trudności z kolorowaniem oraz pisaniem. Kolejnym z objawów jest wolniejsze uczenie się. Występują problemy z zapamiętywaniem imion, a nauka zajmuje więcej czasu. Ponadto w tym wieku dyspraksja objawia się poprzez trudniejsze opanowywanie emocji, co skutkuje wybuchami złości czy płaczem.

Ośmioletnie dziecko doświadcza dodatkowych trudności. W tym wieku jednym z objawów jest problem z płynnym pisaniem. Do tego dochodzi zaburzenie postrzegania odległości i czasu. Co się tyczy sfery emocjonalnej, dziecko z zaburzeniem dyspraksji nie przedstawia własnych opinii, aby nie urazić tym innych. Nieprawidłowości w koordynacji ruchowej objawiają się przez nieradzenie sobie podczas kąpieli lub przygotowania posiłków. Dziecko ma także problemy z prawidłowym posługiwaniem się przyborami szkolnymi. Sfera społeczna życia staje się coraz bardziej skomplikowana i problematyczna. Jak widać, dyspraksja jest złożonym upośledzeniem, które wymaga kompleksowego leczenia.

DIAGNOZA DYSPRAKSJI

Prawidłowe zdiagnozowanie dyspraksji jest kluczowe do podjęcia dalszych kroków i pracy terapeutycznej. Ze względu na szeroki zasięg objawów, który pokrywa się z innymi zaburzeniami, dyspraksja diagnozowana jest stosunkowo rzadko. Ponadto nie istnieją zestandaryzowane narzędzia do badania upośledzenia. Pomocna jest weryfikacja opinii szerokiego grona mającego kontakt z dzieckiem. Należy zebrać ocenę rodziców, nauczycieli, lekarzy etc. Stworzenie ogólnej wizji dziecka jest pomocne w określeniu jego problemów.

DYSPRAKSJA – LECZENIE

Leczenie dyspraksji odbywa się na kilku płaszczyznach i wymaga działania kilku specjalistów. Mowa o logopedzie, psychologu, nauczycielach czy fizjoterapeucie. W zakresie terapii jest wiele różnych ćwiczeń mających na celu usprawnienie ruchliwości, koordynacji i innych umiejętności dziecka. Z tego względu stosuje się na przykład ćwiczenia wymagające wykonywania kilku rzeczy jednocześnie. Przykładem jest śpiewanie, tańczenie i stanie na jednej nodze. Innym sposobem jest choreoterapia, czyli terapia tańcem, muzykoterapia lub hipoterapia, czyli leczenie rehabilitacyjne prowadzone z pomocą koni. Pomocne jest również wykonywanie różnych aktywności fizycznych jak gimnastyka czy regularne chodzenie na basen. Należy pamiętać, że dyspraksja jest nieuleczalna, ale regularna terapia pomaga w utrzymaniu dobrej formy i minimalizuje negatywne objawy upośledzenia.

ZNACZENIE RODZICÓW I OTOCZENIA PRZY TERAPII W ZWIĄZKU Z DYSPRAKSJĄ

Bardzo ważne jest, aby całe otoczenie dziecka miało swój udział w jego terapii. Kompleksowe informacje z różnych źródeł pozwolą ustalić problemy dziecka i wskazać na najważniejsze zaburzenia, nad którymi należy pracować podczas terapii. Z tego względu istotna jest dobra komunikacja między rodzicami a nauczycielami. Ci ostatni powinni być świadomi braków dziecka i umożliwić mu jak najlepsze funkcjonowanie w otoczeniu bez narażania go na dodatkowe problemy, przede wszystkim emocjonalne. Rodzice powinni także ze swojej strony poinformować szkołę o wszelkich ograniczeniach. Ważne jest również, aby pozostałe dzieci z otoczenia miały świadomość czym jest dyspraksja, aby wiedziały, jak zachować się w obecności osoby z zaburzeniami. Jest to ważne dla stanu emocjonalnego dziecka. Rola nauczyciela w całym procesie jest bardzo ważna. Powinien pamiętać o specjalnym podejściu do dziecka z dyspraksją, dając mu więcej czasu na wykonanie zadań, powtarzać polecenia, okazać życzliwość i zrozumienie oraz chwalić za małe sukcesy motywujące do dalszych kroków. Pozytywne środowisko pomoże dziecku łatwiej się w nim odnaleźć i zminimalizuje bodźce mogące negatywnie wpływać na jego stan, jak złość czy rozgoryczenie.

Rodzice także muszą okazać dziecku wyrozumiałość i wsparcie na każdym etapie. Warto zgłębić wiedzę na temat dyspraksji, by lepiej reagować i pomagać dziecku w terapii i minimalizowaniu negatywnych skutków. W pierwszym etapie rodzice nie uzmysławiają sobie problemu, ponieważ nie jest to temat szeroko poruszany. Ponadto objawy dyspraksji pokrywają się z innymi chorobami dziecięcymi. Ważne, by rodzice nie czuli się osamotnieni i pozostawieni z problemem. Pomocne może okazać się utrzymywanie kontaktów z innymi rodzicami, których dzieci borykają się z tym samym problemem. Wymiana doświadczeń i wiedzy może pozytywnie wpłynąć na kontynuację terapii dzieci. Ponadto dostępne są kursy, na których rodzice mają możliwość zdobycia kompleksowej wiedzy dotyczącej dyspraksji i radzenia sobie z nią.

 (Źródło: medonet.pl)